Highlights van West-Amerika: Waar je je soms wel héél klein voelt

Kilometers aan asfaltwegen waar je geen mens tegenkomt, steden die oprijzen middenin de woestijn, woeste natuur met steile kliffen en afgronden. Amerika is als vakantieland enorm veelzijdig. Journalist Maaike Schaap reisde onlangs af naar het westen van Amerika en trok daar 21 dagen rond. De meest bijzondere plekken licht ze voor je uit. Reis je mee? 

In het vliegtuig naar Salt Lake City kriebelt het al: de komende weken reis ik met een huurauto langs bekende en onbekende steden en natuurparken van West-Amerika. Mijn reis begint en eindigt in Salt Lake City: de hoofdstad van de staat Utah én de stad waar in 2002 de Olympische Winterspelen gehouden werden. Zodra ik voet zet op Amerikaanse bodem, sta ik te popelen om in korte tijd zoveel mogelijk te zien!

Mormoonse kerk

De eerste dag wandel ik met een jetlag door de straten van het centrum en kom uit bij het meest toeristische gedeelte van de stad: Temple Square. Het complex is vier hectare groot en eigendom van de mormoonse kerk. Ik loop via het complex naar het meest markante gebouw van het complex: de Salt Lake Tempel, het grootste en heiligste gebouw van de Mormoonse kerk. Op de rest van het plein staan tal van Mormoonse gezanten van over de hele wereld die op missie zijn en graag meer vertellen over de kerk. De kerk bevat wereldwijd – volgens eigen statistieken – 14,4 miljoen gelovigen. Na de nodige fotokiekjes loop ik terug en strijk ik neer op een terrasje in de zon, waar ik me waag aan koud biertje. Toch wel het beste medicijn tegen een stevige jetlag…

Natuurwonders

Na Salt Lake City staat Moab op de planning om daar Arches National Park te bezoeken. Een enorme toeristentrekpleister, maar zelf ben ik sceptisch: hoe leuk kan een park met rotsen zijn? Met de huurauto volg ik de aangegeven route door het park en stop bij ieder uitzichtpunt om een wandeling te maken en de rotsen van dichtbij te inspecteren. Iedere rots, ieder uitzichtpunt is anders. Van meer dan tweeduizend jaar oude natuurlijke rotsbruggen en –bogen tot balancerende rotsen bovenop een andere. Lachend rij ik het park na een hele dag weer uit: rotsen zijn een stuk leuker dan ik had verwacht!

In Page Arizona staat me een volgend natuurwonder te wachten. Onder begeleiding van een gids maak ik een excursie door de Lower Antelope Canyon. Via een smalle gleuf in de kloof stap ik op een ladder en ga ik steeds verder naar beneden. Na een minuut of vijf voel ik weer vaste grond onder mijn voeten en zijn we zo’n vijftien meter onder de grond. Door kleine openingen en nauwe spleten wandelen we langzaam door de kloof waar ik mijn ogen uitkijk. De wanden hebben zoveel verschillende vormen en kleuren, van dieprood tot feloranje, paars en lichtbruin. Een uurtje later sta ik honderden foto’s rijker weer boven.

Groots, massaal, metersdiep

De Grand Canyon is het volgende wereldwonder op mijn lijst. Ik manoeuvreer mijn huurauto langs bussen vol toeristen met selfiesticks, joekels van drones en iPads. Ik probeer het authentieke gedeelte van de Canyon op te zoeken. Helaas faal ik daarin en sta ik met grofweg vijftig mensen op de shuttlebus te wachten. De shuttlebus stopt bij de meest bijzondere plekken van de canyon. En de naam zegt het eigenlijk al: de Grand Canyon is groots, massaal en metersdiep. Om precies te zijn is de canyon 435 kilometer lang en op sommige plekken wel 1600 meter diep. Maar hoe indrukwekkend dat ook is, ergens stelt de kloof mij teleur. Misschien komt het door de invasie aan toeristen en dat je struikelt over selfiesticks… maar mijn hart gaat er niet veel sneller van kloppen.

Zonsondergangen op het strand

Voor mij geen Los Angeles en San Francisco, maar het zuidelijk gelegen San Diego! Ik verblijf niet in hartje downtown, maar slaap op een steenworp afstand van het strand in de wijk Ocean Beach. Er hangt een heerlijk hippiesfeertje. Surfdudes wandelen aan de lopende band voorbij en kleine cafés met dakterrassen waar je van de zonsondergang kunt genieten zitten er volop in de straat. Hoewel er in de omgeving veel te ontdekken valt, blijf ik een paar dagen uitrusten bij het strand om dan door te rijden naar de stad Bakersfield.

Onheilspellend en mysterieus

In Bakersfield stap ik bij twee reisgenoten in de auto en samen rijden we naar Sequoia National Park waar je de hoogste bomen ter wereld vindt. Sommige bomen zijn wel tachtig meter hoog (ter vergelijking: de Groningse Martinitoren is 97 meter, maar een klein stukje hoger) en meer dan tweeduizend jaar oud! Wat het nog eens extra bijzonder maakt, is dat er hier – eind mei – nog steeds sneeuw ligt. Het geeft het park een ietwat onheilspellende, mysterieuze look…

Viva… LAS VEGAS!

Het is hoog tijd om een gokje te wagen in dé gokhoofdstad van de wereld: Las Vegas! Ieder hotel in de stad is haast een attractie op zich. Zo heeft hotel New York, New York een eigen achtbaan, biedt hotel The Venetian gondeltochten aan en heeft hotel Paris een Eiffeltoren. Met een paar dollar op zak waag ik een gokje in één van de vele casino’s in de stad, maar helaas… Er gaan geen toeters en bellen af en er komt niemand naar me toe met een grote cheque, jammer!

Net boven het vriespunt

Bryce Canyon is het laatste nationale park van mijn trip. Vlak voor vertrek bekijk ik nog even de weersverwachting. Blij verrast zie ik 31 graden staan, fijn! Zodra ik bij het eerste uitzichtpunt ben, stap ik uit. Ik draag een jurkje en begin meteen te klappertanden. De toeristen om mij heen hebben allemaal dikke winterjassen aan. Oeps… het is hier natuurlijk 31 graden Fahrenheit, oftewel nét iets boven het vriespunt. Brr…

De kloof maakt veel indruk op me. Het hoefijzervormige gebied staat vol rotsachtige muren en bovenop elkaar gestapelde torentjes in uiteenlopende kleuren. Van bijna witte stenen tot dieprood en bruin met daaronder uitgestrekte bossen en watertjes. Ook hier ligt op de hoogste toppen nog wat sneeuw. Wederom een bijzonder natuurverschijnsel!

Terug naar huis

En helaas komt altijd aan alles weer een einde, zo ook aan deze reis. Met in totaal 5000 kilometer op de teller, één parkeerboete en een koffer vol verhalen land ik weer op Schiphol.

Geef een reactie

%d bloggers liken dit: